σύννεφο μικρό

Πριν από σύννεφο μικρό
χαράχτηκε ο δρόμος του χειμώνα
Σύννεφα διακλαδούμενα
λαβύρινθος το πέπλο
κεφαλι δε σηκώνει μεροδούλι μεροφάι
σκαλώθηκε ο αγιασμός στην άκρη της ανέμης,
ούτε τυλίγεται ο χαμός ούτε κεντάται νήμα
μνήμες αδέσποτες σα σφαίρες του ασημιού 
το αραχνοϋφαντο το πανωφόρι εξαχνώνουν μιας ελπίδας
το πιο μακρυ ταξιδι μου ο πόθος να μισεψω
σαν έρθει η δύση με το άπειρο στα τρένα,
ανοιξη να λογίζεται για μένα
ναι τότε να πιστέψω
σα δουν τα μάτια τις φωτιές των άλλων κόσμων
που οι χειμώνες μου τις λοιδωρούν για να μη με πονάνε
κι αυτές αλύπητα χτυπούν το όνειρο του Ιωνά
μέσα στους τοίχους της κοιλιάς του αχόρταγου ψαριού
Διχάζομαι τι θα ναι
ουρανοξύστες γυάλινοι
ή τάχα η δίχρωμη η άμπωτη του Αμαζόνα ποταμού
και ποιά ναυάγια στα μακρινά τους βράχια
σιωπή από ξενιτεμένα στήθη ακουμπούν
Ψύχρα έπιασε απόψε στον καθρέφτη
κι η άγνοια των βελόνων στα δάχτυλα
έλα στη θέση μου