φθορίζον - ανάποδη πλοκή

Έσκυβε και περίμενε να ρθεί η μοσχοπεταλούδα 

Ζω στην αντίπερα όχθη σoυ.
κι αν δεν μπορώ να έρχομαι νωρίς;
φάε, δροσίσου,
σκέψη είμαι,
με κλέβουνε στο δρόμο τα πουλιά
κοντό μου μένει το φτερό
χέρια δεν έχω να σε πάρω αγκαλιά

Φτάνει η ανάσα στην παλάμη;

Εδώ τελειώνω με το καλοκαίρι μου
σπασμένα αναμνηστικά βυθού,
ωκεανού σιωπές πονάνε την πλάτη
χρόνους μεγάλους, σχίνους και λιοπύρια
τα κρατώ σφιχτά,
πόσα έχασα γλυκιά μου απόφαση
σα μοίρα όταν σε πήρα

Δεν είναι αγάπη λες
και τραβώ τον ουρανό να σκύβει πάνω μου
απόκανα που δεν μπορώ
επάνω σου να βασιστώ να δραπετεύσω
εσένα σε τυλίγουνε φωτιές
κι εμένα ζώνουνε οι χάντακες

Την ξώθυρα το σύστημα καταχτυπά
τροχοί του κάματου στριγγλίζουν,
βαγόνι που αγκομαχά κοράλια πεθαμένα
δεν έχει για βραβείο γαλανό αστερία
Μετά της Παναγιάς με γυροφέρνει ο πυρετός
χέρια της μηχανής, κίτρινα χέρια
άραγε ξέρει ο Θεός χειμώνα πότε θα φανείς
συμπύκνωμα αγάπης;