σώπα και έχει κρεμαστεί της λοβοτομής της ο απόηχος
στο κέντρο της πλατείας του χωριού
και της σιωπής της ο θόρυβος διανύει υπόγεια φαράγγια
από την ξενιτιά ως τα ελληνικά περίχωρα
απελπισία είναι το σύρμα της φωνής της
γκρεμίστηκε πάνω μου ραγίζοντας
την προσδοκία της συνάντησης
που σκαρφάλωνε απέλπιδος λυγμός των χρόνων
για την κορυφή του λάρυγγα
κι έγινε εκείνο το λευκό κορίτσι
με το ξέσκεπο όνειρο και τη μαύρη πέτρα στο χέρι
έτοιμη να απαρνηθεί όσα έμελλε
για τόπο εχθρικό η άμαξά της
μα την αλήθεια τι να φυλαχτείς από ένα κακοτράχαλο ριζικό
σκέφτομαι τα εξατμισμένα νιάτα της
στο στήθος τα μελάνια της χυμένα
νεκρή ακόμα και η μέδουσα του έρωτα
κι ανατριχιάζω την ευχή τον Παράδεισο δοξάζοντας
Αδειάζει η τάφρος και δε λογαριάζει κανένα.-
(αφιερωμένο με μία ευχή για την παιδική μου φίλη στα ξένα που επίτηδες όλα αυτά τα χρόνια έκλεινε τις πόρτες που θα μπορούσαν να ανασύρουν το χθες των παιδικών της χρόνων, για να μπορεί να αντέχει το βάρος κάθε μιας καινούργιας μέρας μακριά από ότι αγαπούσε)
Κλείνουμε τις εξόδους διαφυγής για την κακιά την ώρα που μπορεί να μας φέρει η ευχή μιας απόδρασης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧτίζουμε με τα λασπωμένα χέρια μας τα τελευταία περάσματα προς το φως κι ύστερα ξεφορτωνόμαστε τα γυαλιά ηλίου που τόσο καιρό κρατάνε άσκοπα στο παλιό σερβάν μια θέση αναμνήσεως μέσα σε ξεφτισμένη κορνίζα...
Ερχόμαστε...
Αλλά δεν έχουμε από πού να βγούμε...
Υπέροχο αυτό που έγραψες... Καλοτάξιδο να είναι...
Ένα φιλί...
Ασαλευτε σ ευχαριστω ειλικρινα για τα ομορφα λογια σου και την ευχη σου. Με τιμας. Ξερεις, με αφορμη αυτο το τηλεφωνημα με την χαμενη παιδικη μου φιλη, συνειδητοποιησα πως τελικα η ζωη μας κυλαει οπως το νερο , μεσα απο τους 'ευκολους' -βολεμενους δρομους που της φτιαχνουμε η απ οπου βρισκει ευκολα διεξοδο. Και αν δεν ειναι στο χερι μας να δραπετευσουμε απο το βαθυ λαγουμι μεσα στο οποιο μπορει να ειμαστε αναγκασμενοι να επιβιωνουμε με τα ποδια τσακισμενα, ωστοσο αν μη τι αλλο οφειλουμε να ανοιγουμε μια τρυπα στην οροφη του για να μπαινει ο ουρανος. Αν δεν μπαινει ο ουρανος δεν υφισταται αγαπη για ζωη πλεον. Ετσι λοιπον αποφασισα πως οτι κι αν μου συμβαινει δε θα παψω ποτε να ανοιγω τρυπες στις στεγες μου..
ΑπάντησηΔιαγραφή