λιακωτό

ξεχείλιζαν κρασί και γέλια
μιλούσαν με τα μάτια τους οι φίλοι
λευκοί και κόκκινοι δράκοι
ο χρόνος έμενε φυλακισμένος στο απόλυτο κλάσμα του,
να τρέξει πιο μπροστά,
μηδέν- κι ολότελα να μείνεις,
θα φύγεις στο ένα,
μικρή απόμακρη η άβυσσος
κι εγώ δεν έπαψα να υπάρχω