ως εδώ

Στο βάθος της θάλασσας μία λευκή κουκίδα γράφει το μπλε
και απομακρύνεται στο αφανές της περιφέρειας
Για όσο φαίνεται, τρέφεται ως τα πέρατα το άψυχο δωμάτιο
Η χαρά πάντα καιροφυλακτεί στην ίδια άκρη
Μέχρι να φανεί στην πόρτα
το πρόσωπο, τα χέρια, ο κήπος, το στόμα.
Για μένα να ρθείς

το άρωμα

Αναλαμβάνει η μέρα
η κορώνα ανατριχιάζοντας την ανατολή
όπως κρέμονται τα όνειρα πάνω απ΄το κεφάλι
από τα άστρα πιο κοντά
οι δρόμοι να γυρίζουν κάτω από τα πόδια πάλι
να γίνομαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουνα για κάθε εκεί
που το όραμά του ο χρόνος διέψευσε
και άνοιξε μία τρύπα στην καρδιά
που φωνάζει δυνατά μέσα στου καιρού τη ζάλη

Θαβώρ

"Άσπρο το χιόνι
μαύρη η πείνα
εδώ τελειώνει αυτό το ποίημα".-

ου-τοπία

 Η προστακτική του έξαφνου οράματος
"όταν σπάει ο θώρακας, πονάς"
 μιας αντιλόπης που τσακίζεται από ένα τσιτάχ,
θα πει βαυκαλίζω μέσα μου την κτηνωδία
με την άγρια ομορφιά από τον κόσμο έκπληξη της φύσης,
Ταξιδεύει βότσαλο σε ποταμό της Ανταρκτικής
και σπόρος φυτρώνει στην Σαχάρα,
Γιατί το ουρλιαχτό θυμάτων νυχτώνεται και ξημερώνει
και το παράπονο ατιμασμένων φτιάχνει λίμνες
Το μίσος δαιμονίζει επ'αόριστον τη μόνη ουσία
Μαύρη πυκνή και αδιαπέρατη ως πίσσα ρέει τώρα παντού.
Να είμαι αδιάφορος, να  μη νοιώθω τις βαθιές λύπες.-