η κορώνα ανατριχιάζοντας την ανατολή
όπως κρέμονται τα όνειρα πάνω απ΄το κεφάλι
από τα άστρα πιο κοντά
οι δρόμοι να γυρίζουν κάτω από τα πόδια πάλι
να γίνομαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουνα για κάθε εκεί
που το όραμά του ο χρόνος διέψευσε
και άνοιξε μία τρύπα στην καρδιά
που φωνάζει δυνατά μέσα στου καιρού τη ζάλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου