διαχεόμενοι στα σύμπαντα άνθρωποι
Όσο απλώνεται ο καθρέφτης του
οι μέρες στάζουνε από ψηλά σαν κατακάθι
θερμές κι αβάσταχτες
Κι εγώ με ένα σουβλί απ' άκρη σ' άκρη
Ο Αθανάσιος, μπρος στο βαθύ σκοτάδι δε λυγά
μουδιασμένος παίρνω τις ράχες δίχως αίμα
Είναι εκεί
Πιότερο μικρή και ροδαλή σαν πάντα
η Ανοιξη που κεντάει της γης το δέρμα
Περίλυπη κοιτάζει
πόσο άδεια είναι τα χέρια μου
Μήτε νέο κανένα να της δώσω
παρά μονάχα την ακοίμητη μου στάση
Ζητώ πώς θα τελειώσω αγκαλιασμένος
με μία ελπίδα από τον κόσμο
κι εκείνη απαντά πόσο απύθμενο είναι το κενό
πως μόνο η αλήθεια καρτεράει να με προσπεράσει
πέρα στις άγονες βουνοκορφές
και στις ακτογραμμές των οριζόντων
Είχες καιρό να απλώσεις τις σκέψεις σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο απύθμενο είναι το κενό...
Καλά σού τα λέει η Άνοιξη...
Εγώ είναι φορές που κλείνω λίγο τα πανιά στους δυνατούς ανέμους, για να κόψω ταχύτητα, βοηθώντας την αλήθεια να μπορέσει να με προσπεράσει...
Μετά την παρακολουθώ για να δω κατά πού θα τραβήξει... Θα είναι προς τις άγονες κορυφογραμμές ή κατά τις ακτογραμμές των οριζόντων;
Κι ανάλογα διαλέγω ζευγάρι φτερά... Των ορεινών ή των θαλασσινών ανέμων...
Ασάλευτε, πάει καιρός που έχω παγιδευτεί στο Τρίγωνο των Θαλασσών με τα χαμένα πλοία, άλλο που τό'γραψες εσύ για μένα..Βγαίνει μια λέξη στην αρχή της μέρας που ως τη δύση εξατμίζεται μαζί με την ελπίδα του κόσμου που με περιβάλλει. Περιμένω άγρυπνη και ακίνητη κοιτώντας πέρα μακριά τόσες φορές όσες οι στιγμές που είναι ανάξιες μιας προσδοκίας κι ας ζω για τη στιγμή. Και κάθε φορά, εκεί στο βάθος που φτάνουν τα μάτια είτε ορίζοντας στη θάλασσα είτε απόμακρη βουνοκορφή εγώ νομίζω πως μόνο εκεί θα μπορέσω να ζήσω με την καρδιά μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως γιατί μόνο η Αλήθεια είναι η τροφή των Αθανάτων!....
ΑπάντησηΔιαγραφήReflection, με την Αλήθεια να μας κατακεραυνώνει κάθε μέρα θα φτάσουμε ποτέ στην Αθανασία?
ΑπάντησηΔιαγραφή