Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

πατρίδα ονείρων

Αφανιστήκαμε
Γιατί μάθαμε να κατοικούμε χειρότεροι από επίφυτα
Να αγκαλιάζουμε τους αιωνόβιους βλαστούς και τους κορμούς
κι εκείνοι να ζαρώνουν κάτω από τον κλοιό της αυθαιρεσίας μας
κάτω από το βάρος της άχρηστης προσκόλλησής μας
Δε γέννησε η μάθηση.
Στα βάθη του χρόνου βουλιάζοντας
κατέγραψε άπαντα δίχως δυνάμεις αναπαραγωγής
αντέγραψε τα ασύμβατα, τα ξένα
Ούτε η γνώση γέννησε Έλληνα αφού δε βρήκε χώμα εύφορο
Κλώνος με φόρτο υπεροψίας και κούφιους στόχους
πλανάται πλάνη οικτρά περιχαράσσοντας τα σύνορά του
Μένει να πάρουμε αγκαλιά ο ένας τον άλλο προς παρηγοριά μας
Γιατί αυτός ο τόπος, τα μάρμαρα και οι νεκροί του
δε φτιάχνουν άλλο ΕΛΛΑΔΑ..

» Το παρελθόν! Δεν υπάρχει παρελθόν. Τα πάντα συγκλίνουν στο παρόν.»

5 σχόλια:

  1. Καλημέρα. Όμορφο ποίημα. Αναφέρεται σε αρκετά. Κυρίως στην αγάπη. Προς όσους το αξίζουν, και βρίσκονται στη ζωή μας. Ζωή αποτελεί και η Πατρίδα. Ας μη το ξεχνάμε. Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεράσιμε, είναι καιρός να αναγεννηθούμε και να αξιωθούμε αυτό το ένδυμα - στίγμα γιατί τελικά η προσκόλληση σε ένα τίτλο καταγωγής, πέρα από μία μακροχρόνια επίπλαστη ελπίδα, δεν κληροδοτεί καμία καλλιέργεια ήθους, σύμπνοιας, ομόνοιας, δημιουργικότητας, αγάπης, εξέλιξης κοινωνούντος μέλλοντος χρόνου...
    Να είσαι κι εσύ καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν ξέρω... Πολλές φορές νομίζω πως είναι έτσι και απογοητεύομαι... Αλλά πάλι σκέφτομαι κι αυτή τη φράση τού Ελύτη και αναθαρρεύω: "Εάν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως, θα μείνει μια ελιά, ένα κλήμα και μια βάρκα. Είναι αρκετά για να ξαναχτιστεί από την αρχή". Και φυσικά όλο αυτό θα το κάνουν Έλληνες. Εμείς οι ίδιοι που είμαστε αυτοκαταστροφικοί και ίσως ανάξιοι να διαχειριστούμε τη βαριά κληρονομιά των προγόνων μας, αλλά που ταυτόχρονα είμαστε και πεισματάρηδες και "ωραία τρελοί σαν Έλληνες", τόσο όσο χρειάζεται για να ξανακάνουμε την Ελλάδα τη χώρα που δίδαξε παντού τον πολιτισμό, τη δημοκρατία και την ελευθερία... Ίσως να είμαστε λίγοι αλλά είμαστε δύναμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ασάλευτε, ναι. Ο Ελύτης μάλλον καλά τα λέει αλλά από πού να ξεκινήσουμε; πες μου. Σπάω το κεφάλι μου κάθε μέρα και σκέφτομαι πώς εγώ από τη γενιά x, την τότε με όλα τα ανθελληνικά κόμπλεξ και τους "εύκολους" στόχους, θα μπορέσω να συμβάλω στην ανατροπή αυτής της κατάστασης; Στην αναδόμηση; Κι επειδή σήμερα είναι πρακτικά αδύνατο να μην κάνει κανείς σύγκριση του εαυτού του με τα μακρινά παρελθόντα ελληνικά πρόσωπα, αυτό το διαρκές συναίσθημα κατώτερης αντίληψης έχει κυριολεκτικά ριζώσει στο κεφάλι μου. Εγώ και ο homo sapiens. Διαβάζω, μελετάω, ψάχνω, κάτι πρέπει να γίνει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, θα μπορέσεις. Συγκρίσεις πάντα θα γίνονται και σε όλες θα μειονεκτούμε σε σχέση με τα μακρινά παρελθόντα πρόσωπα. Είναι αναπόφευκτο αυτό. Άρα να από πού πρέπει να ξεκινήσουμε. Από εμάς τους ίδιους. Να εξελίξουμε την κατωτερότητά μας. Και πριν απ' αυτό, για να μπορέσουμε να το χωνέψουμε καλά πως είμαστε κατώτεροι, πρέπει να βρούμε τρόπο να διαλύσουμε τον εγωισμό μας. Να τον κάνουμε μικρά-μικρά κομμάτια. Να τον εξαφανίσουμε. Και μετά, σιγά-σιγά, να αρχίσουμε να χτίζουμε έναν καινούριο Έλληνα τη μέρα. Από τους υπάρχοντες. Δουλειά δύσκολη και επίπονη. Μα δεν γίνεται αλλιώς. Χάνουμε χρόνο μελετώντας και ψάχνοντας. Τώρα είναι η ώρα τής δράσης. Η ώρα τής ευθύνης. Ατομικής και συλλογικής μαζί. Κάποιες γενιές, στο μέλλον, θα μας συγκρίνουν με τις δικές τους και ίσως τότε να νιώσουν εκείνοι ότι μειονεκτούν. Αυτό θα φέρει εξέλιξη. Πρέπει να κοιτάμε στο παρελθόν, όχι με αίσθημα κατωτερότητας αλλά με πάθος και να επιζητάμε να γίνουμε έστω κάτι από αυτό που υπήρξαν εκείνοι. Να ο μεγάλος στόχος. Δεν είμαστε και τόσο λειψοί όσο μας έκαναν να πιστέψουμε γιατί αυτό ευνοούσε τα σχέδιά τους. Πιαστήκαμε λίγο κορόιδα και δαγκώσαμε το τυράκι που μας έριξαν. Φταίει και η παράξενη εποχή στην οποία βρεθήκαμε να ζούμε. Μα να που ανοίγεται μπροστά μας ο ορίζοντας. Ξεπροβάλλει το φως και πρέπει να πάμε προς τα εκεί. Με όποιο κόστος χρειαστεί...

      Διαγραφή