Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

έκανα ότι καλύτερο μπορούσα..


Εχεις πάλι την αρρώστια της άνοιξης
Ελαφρύς σαν πούπουλο και τεράστιος σα βουνό
Συνομιλείς με το ξιφοειδές οστούν,
η μάχη προβάλλεται στα μάτια,
όλοι εισχωρούν και αναπαύονται
όσο εσύ αναμετριέσαι
στα πετάγματα από το κάθε του κύμα
Με τα δάχτυλα μπλεγμένα μέχρις εσχάτων
ζευγάρια χέρια, ζευγάρια πόδια,
κάθε σκαλοπάτι άγνωστο,
χέρι δεξί, χέρι αριστερό, ώμος στον ώμο
και τα βράδυα στα μάγουλα άυπνη,
στα βλέφαρα,
σα βράδυα του μεγάλου ξεσηκωμού,
μεγαλώνω με το σφίξιμο στο στομάχι,
περπατώντας τα μονοπάτια του,
στα όνειρα που μου αδειάζει ελπίδες
Δεν ήξερα πως θα είχα μελανιές σε κάθε τόπο
ώσπου να βρω τη δική μου γωνιά να ξεχειμωνιάζω
Πάει καιρός που χαιρέκακα λησμόνησα
αυτό που ήμουν
Αυτό που γίνομαι δε με χωράει
Ένα ολόκληρο λιβάδι άγρια άνθη

2 σχόλια:

  1. Πόσο μου αρέσει να βγαίνω βόλτα στο δάσος σου όταν η βροχή που έπεφτε αποβραδίς έχει θεριέψει τα παραισθησιογόνα μανιτάρια... Κρατώντας το μικρό μου καλαθάκι μαζεύω όσα μπορώ και πάνω που λέω, να, τα κατάφερα να περάσω απαρατήρητος, εκεί με προδίδουν για μία ακόμα φορά τα μεγάλα μου αυτιά, το μεγάλο στόμα και τα τεράστια δόντια... Τρέχω τότε αλαφιασμένος στην καλύβα στο ξέφωτο του δάσους και καθισμένος πλάι στο αναμμένο τζάκι βάζω τη χύτρα στη φωτιά και ρίχνω μέσα μια χούφτα από τα μανιτάρια... Εκστατικό με βρίσκει το ξημέρωμα να διαβάζω το μικρό βιβλίο με τα θαύματα που έχεις αφήσει ανοιχτό πάνω στο ξύλινο τραπέζι και ξεχνάω τι ακριβώς ήρθα να κάνω εδώ... Να μεταμφιεστώ σε γιαγιά για να ξεγελάσω την κοκκινοσκουφίτσα και να την δαγκώσω στο λαιμό ή να αρχίσω να ουρλιάζω για να διώξω τον κακό τον λύκο που παραφυλάει απ' έξω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ασάλευτε, έχεις δυναμώσει στο φως, ξέρεις γιατί; Γιατί η επόμενη μου λέξη γράφτηκε την ώρα που έσκυβες μία πάνω από το βιβλίο, την άλλη πάνω από τους ατμούς...Θα σου φανερωθεί αλλά είναι σα να το έχεις ήδη δει το παραμύθι. Πρώτος ξεθηκάρωσες κι ότι ετοίμαζα το πιο απολαυστικό μου γεύμα ;-) Έχεις νοιώσει μέσα σου ποτέ αυτήν την άγρια μάχη, σχεδόν χαρά, σχεδόν ομορφιά, να σπρώχνει όλα σου τα τοιχώματα, να τρέχει παντού και να διαστέλλεσαι, να μην μπορείς να κάνεις ή να είσαι τίποτα άλλο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή