Όταν βλέπεις Όλη την Εικόνα
Αγκαλιάζεις το θάνατο σε κάθε ανάσα
σκορπάς τη ζωή σε κάθε φύσημα
Ο άνεμος δε σταματά παρά μόνο όταν πηγαίνεις μαζί του
Ένα δευτερόλεπτο πριν, ένας αιώνας αειποτέ στο τώρα ακουμπούν
Δεν υπάρχει ύστερο
Εχεις προβλέψει πώς θα το καταπιείς κι αυτό
Στο ίδιο κύτταρο συνουσιάζονται όλα
Το έχεις μέσα σου κατανοήσει πια
Εγιναν και θα γίνουν, γίνονται
Ένα παρελθόν, ένα παρόν και το μέλλον μαζί
Και η Χάρη της Φωνής που στα τοιχώματά σου δονεί
Της φωνής που πέρα από το παράθυρο κοιτούσε
Εκείνης που γκρεμίζεται από το σύννεφο σ΄ένα λιβάδι με λουλούδια
Αυτής που όσο κοιτόσουν στο χώμα, από πάνω σου ικέτευε ν'ανοίξεις όλα σου τα μάτια.
Πού κοιτούσες τότε μου λες? Πού κοιτούσες?..
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤυφλοί ήμουν
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι θα είμαι...
Oι Τυφλοί "κοιτούν" με αγγίγματα...
Δεν κοιτώ
ψηλαφώ τις αλήθειες
και ματώνομαι από τ'αγκάθια
που για να καταλάβω πως υπάρχουν πρέπει να τα νιώσω να με τρυπάνε....
Αλλα μη με ρωτάς για το ΤΟΤΕ...
Ρωτα με για το ΤΩΡΑ...
ΤΩΡΑ που είμαι ΕΔΩ και Σε διαβάζω με αγγίγματα από ακροδάχτυλα που τρεμουν....
Κάκια,
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν αυτή τη μαγική στιγμή γνωρίζεις το παν
-δεν έχει ερώτηση το νου-
και αγαπάς γιατί έτσι-δεν έχει απάντηση η καρδιά