H γιορτή

Όταν βλέπεις Όλη την Εικόνα
Αγκαλιάζεις το θάνατο σε κάθε ανάσα
σκορπάς τη ζωή σε κάθε φύσημα
Ο άνεμος δε σταματά παρά μόνο όταν πηγαίνεις μαζί του
Ένα δευτερόλεπτο πριν, ένας αιώνας αειποτέ στο τώρα ακουμπούν
Δεν υπάρχει ύστερο
Εχεις προβλέψει πώς θα το καταπιείς κι αυτό
Στο ίδιο κύτταρο συνουσιάζονται όλα
Το έχεις μέσα σου κατανοήσει πια
Εγιναν και θα γίνουν, γίνονται 
Ένα παρελθόν, ένα παρόν και το μέλλον μαζί
Και η Χάρη της Φωνής που στα τοιχώματά σου δονεί
Της φωνής που πέρα από το παράθυρο κοιτούσε
Εκείνης που γκρεμίζεται από το σύννεφο σ΄ένα λιβάδι με λουλούδια
Αυτής που όσο κοιτόσουν στο χώμα, από πάνω σου ικέτευε ν'ανοίξεις όλα σου τα μάτια.
Πού κοιτούσες τότε μου λες? Πού κοιτούσες?..

το ρόδο

Μεγάλωσα στον απολογισμό
Κι όσο ακούμπησα ως εδώ, ήταν σε κούφια στήθη 

Και σαν αρχίσαν να μικραίνουνε οι μέρες,
Ετοίμαζα ξανά το νεογνό
Είναι το νέο δέρμα ροδαλό, γυαλίζει,
Κολλά σαν πρώιμη πληγή
Κι ας έτρεμα τον αποχωρισμό,
γιατί βρυχόταν από πάνω μου φοβέρες

Όμως ταξίδι στο ταξίδι πάλι με βρήκα εκεί
οπού δε με περίμενα

Όσο μακριά στη σκέψη μου, στο τέλος να γυρνώ στο χιλιοστό
νά'ναι απόγευμα κι η δύση με ένα φως που αχνίζει...

άδειο

Στον κώνο του στήθους πάλλονται τα γέλια των φίλων
ο απόηχός τους κόμπος που επιπλέει σε μια δακρύων θάλασσα
Μικρό κορίτσι, καυτή μιζέρια, κρύα θάλασσα
Το τώρα μοιάζει άδειο και το άδειο μοιάζει λίγο
Το δέντρο κάθε φορά να γίνεται
ο αιώνιος εραστής που μ'αγκαλιάζει
Το γυρισμό μονάχα στα κλαδιά του είδα