Περιπλανήθηκα με σχήματα πολλά,
άλλα τόσα χρώματα,
διάφανη κολλούσα όπου αγάπησα..
Πόσος άραγε χρόνος;
Τόσες οι πέτρες που μάζεψα και διάβασα
Όσοι έρχονται στο κατώφλι μου,
Τρελλή! φωνάζουν για τις πέτρες
Έτσι έγινα το βάθος και το νόημα μιας πέτρας
το φως πώς να κρατάω έμαθα, να παγιδεύομαι εγώ από εκείνο,
να σκοτεινιάζω μετά,
πόσοι οι τόποι που έζησα αλήθεια;
πες μου, πες μου αλήθεια,
πόσα φτερά ήταν που άνοιξα και έκλεισαν,
που φύτρωσα και χάθηκαν
Τι νόμισες; Ξέπνοη πάντα στο κενό
να μου κρατάς το χέρι,
εκεί στο οπουδήποτε,
δεν ξέχασα,
σε όλα τα παράλληλα σύμπαντα,
το αίμα μου κυλάει γοργά,
δεν ξέχασα ποιος ήταν εκείνος που αγκάλιασα
κάτω από το ουράνιο τόξο
Τρέξε εδώ