Υπάρχουν ακόμα ποιητές;

 .....αν μπορούσα να δω τον άνθρωπο πέρα από τo χρόνο, ίσως και πέρα από τις επόμενες διαστάσεις, θα έβλεπα μιία κουκίδα στο μαύρο του σύμπαντος να αναβοσβήνει με χρώματα, με τις αναλαμπές των αισθήσεων και των αισθημάτων. Ωσπου αυτή η κουκίδα να σβήσει κάποια στιγμή ή να διαγραψει μία τροχιά μέσα από μια μαυρη τρύπα και να ενωθεί με το Απέραντο Μεγάλο Φως, το Αιώνιο Τώρα της Δημιουργίας..

εκεί που χαμηλώνει η δόνηση πυκνώνει η ύλη και φτιάχνει τη φυλακή του σαρκίου

ο Θάνατος και η Ζωή μιας κουκίδας από το Μεγάλο Γεγονός

Του Σ

Ξαναγυρίζω στο αιρετικό μου σχήμα

Πως μου χει λείψει δεν αμφισβητώ

Μα δεν μπορούσα να το βρω ώσπου να μου χαιδέψει πάλι την καρδιά η αλμυρα

Του μοναχού μονάχου το κλωνάρι μου κρατω 

και κοιτα οσο ο άνεμος κιοτης διχως αναπαημο μου το λυγαει, και το ζητάει να το αρπάξει από καιρό 

τοσο σκιρταει η καρδιά κι ανατριχάει η πλατη 

τοσο το σφίγγει στα φτερά της δυνατά

ζεστό το χαδι σου αλμύρα

καμιά απάτη δεν προχωρησε βηματισμό

μονάχα μπουσουλώντας ως να την καταπιεί της γης καταπακτή

να μην επιστραφεί σε καλπικης αγκαλιάς χοάνη

η μόνη αλήθεια είναι αυτή που δεν ανήκει κανενός μας

ένα βαλσακι τελευταίο σου ζητώ κι ας ζωγραφίσεις χρώματα αλλοτινης αγάπης

μη τα δικα μου

μίσχος25

Ακολούθησα το ρεύμα ως τη Μεγάλη Γιορτή

κι από του μόνου το νεύμα καταλαβα 

πως όταν δεν είσαι γεμάτος θα έχεις μάλλον τρύπες παντού

και τι να καταλάβεις

πως δεν μπορεί να συγκρατηθεί ούτε μια ζεστή σταγόνα

καθαρός και αδιάφορος μέχρι το σημείο μηδέν

να κρατηθώ από το μίσχο παλεύω

κι ομως είναι αργά

πού να χει άραγε χαθεί ο δικός μου ήλιος

Αυτή η Γιορτή έχει ξεπλύνει την καρδιά μου

η ευχή

η άνοιξη οξύμωρη φύση

σε μια κατάφορη ρεματιά λουλουδιών

ένας άντρας που κλαίει απαρηγόρητος από αγάπη

Έχει μια όψη λαμπερή στο φως

μα ο λυτρωμός δεν έχει ακούσει τη φωνή του..

neon φως

στις χορδές που έμπλεξαν τα νοήματα των λόγων, νόμισες;

δεν είχες χώρο να σμιλέψεις μία γωνία υποβάθρου;

ποιός από όλους θα πει ήξερα;

γιατί απόμεινα μονήρης σε όλα τα στρώματα αλλά ξέρω

γνωρίστηκα με τα αόρατα κι έφτασα δόκιμος υπογείων

όσο η άλλη αδόκιμος διαβαίνει μπροστά σου

απροσδιόριστη αξίας να την παρατηρήσεις, πεζή κι αφτέρωτη ως πάντα,

τροφή έγινα που κάποτε δειπνούσαμε μαζί

κι ακόμα βαδίζω την αγάπη πλάι σου Ξένε

κόγχες

άνοιξε μια χαράδρα ως τον πυρήνα
κι από τα έγκατα πορφύρα άφρισε
πλημμύρισαν ποτάμια οι κόρες των ματιών
οι κογχες σχίστηκαν ως η διάδοση του πόνου
να γευτεί απ'άκρη σ'άκρη
πού είσαι κύμα να ξεπλύνεις
την πηχτή την πίκρα που έβρεξε το στόμα
για του καιρού και των ανθρώπων λάθη
στα ξαφνικά που τον θυμήθηκαν
εκει που ειχε το στήθος ανοιγμένο
εκεί που πέταγε έπαψε να βλέπει να πετά
καυτός κι άλλοτε παγωμένος
λάβα και παγετός
κατάλαβε πως είναι να περνά μια κόλαση κι ένα θανατικό

μύρτος

είναι μέρες που σκληραινει η ανάγκη του καρπού

μισοφαγωμένος θα αφεθει
στου δέντρου τα ριζά,
κάτω από των πουλιών τα πόδια,
Mια στεφανωμένη άνοιξη
το αγκάθι πέταξε ανθό
όσο καρπός να γίνει στη σάρκα ρόδινος με το κουκούτσι μαύρο
βουλιάξανε τα μάτια μέσα του αντάρες και καημούς
Λησμονηθήκαμε
ήλιους περίλαμπρους φέραμε βόλτα κι ήπιαμε ζωή
Γλεντήσαμε
μα το σκουλήκι τρώγει όπου βρει ακόμα