Μέσα στη νύχτα με το μεγαλύτερο τέλος
στο ενδιάμεσο των στιγμών που στέκομαι
περνάει ο ορίζοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα
στο μπλε του σκοτάδι
κατεβαίνει στους πνεύμονες η λάμψη από το ύστερα
το 'Αστρο που ξεσηκώνει από την αρχή ελπίδες
τα πόδια μου που βρίσκονται στο δρόμο
σκιές στους τοίχους διατρέχοντας, πετώντας
Κοιτάζοντας Δέσποτα πού χωρέσαμε
δεν έβρισκα ούτε ένα κελί όμοιο με όσα γνώριζα για να Σε βρίσκω
και κοίταξα κάποτε πέρα από το εμένα
Στη μύτη αυτή, στο θανάσιμο Κέντρο
ίσως απλώθηκα Αγάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου