Muayad

αξέχαστα τρέχαμε κι είπες
"δες μας συρμοί ξέγνοιαστοι
πώς μάχονται οι ανέμοι μες στον κόσμο"
κυματιστά λυγίζοντας κλωνάρια και ανθούς χρωματιστούς
μη με ξεχνάς σπαθόφυλλό μου
ν'αναποδογυρίζουμε μαζί τ' αστέρια σε αγρούς
λυτρώθηκαν τα χέρια να σκαρφαλώσουν παρυφές
όταν αδημονείς στο στόμα σου να φέρνεις δυόσμο
στο μεσουράνημα του ήλιου να βάζεις γέλια
κι όταν αυτός βουλιάζει με τα χρώματα του λάθους
έρωτας θά' ναι και καημός του πάθους
στο γκρίζο βιος που φεύγει δίχνως άχνα
αλλόκοτα τον πηγαιμό στον ουρανό ν' απολαμβάνεις
αλαφροϊσκιωτος κι αποσπερίτης να γυρνάς
πάνω σε τραίνα να τραβάς γραμμές

πορθμός

κι εμένα ο ήρωας μου κάποτε πεθαίνει τι νομίζεις;
έτσι γυρνώ πάλι στους πορθμούς
παρακαλώ να υψωθεί γεφύρι ή να βουλιάξει ο τόπος-
με φόρα μικρή δεν πηδάς μαντρότοιχο
Η αλήθεια χωνεμένη φωτιά γίνεται
μέσα στη σφαίρα μεροληψίας του αντιληφθέντος
Αν με ρωτούσαν πόσους κόσμους κατοικώ με το στήθος
κανένα δε βρίσκω να φτερουγίζει στο δικό τους
Τα παραμύθια μοσχοβολάνε ψέμματα
έτσι αποφεύγω να τα κοιτώ στο δεύτερο το λευκό τους φύλλο
και στο οπισθόφυλλο
Να μην με επαναφέρουν στην πικρή διάσταση
της λεπτομέρειας για την τιμή τους
κι όχι για την αλήθεια

(αφιερωμένο στον Σ.Ξ)

scanner

Ύστερα βασανίζομαι απ'τα ίδια μου τα λόγια
Το ψάρι της ξεγνοιασιάς πώς να το κυνηγήσω;
Eκείνο γλυστρά ασημοφέροντας νερά αγνώστου κύματος
Περνά μπροστά μου χαίροντας
της απανεμιάς που ορίζει η θωριά του
Κοίτα με πως μαστίζομαι στο δυνατό σου άνεμο
βαθιά ως τη στοιβάδα ελπίζοντας
Αποδομώ της μέρας τις κατεβασιές της λύπης
κι όσο κι αν κυνηγώ της λησμονιάς την ξέρα
εκείνη να με λούζει με χυμούς φροντίζει 
αλλάζει τα πρόσωπα και βάζει εσένα