λούπα

με κλειδώνεις σε τροχιές που εξουθενώνουν σπουργίτες
το κατακάθι είναι φτιαγμένο από κύκλο
βαραίνω κι ανασαίνω το θειάφι
μη μαρτυράς πως οι χαρές φτερουγίζουν μακριά
σα δύο πλάνα χέρια που κρατούν ένα περιοδεύον φύλλο
ξεγελώντας το χρόνο σε μια εργατική τους στάση,
μια χάρτινη εικόνα, μια γεύση από τη ζωή των άλλων,
αγάπη μυθικός εωσφόρος
και όλο να ξεφυλλίζω το ίδιο

γέγοναι

στο χνώτο αθόρυβη
σκιά απαλή στο μεσονύχτι γλυστράς
σβησμένη η τροχιά του φεγγαριού
στο σύμπαν του στέρνου 
διαλύεται η τελετή
σε μένα ανήκουν τα απέταλα άνθη
όσο αρραβώνας στη μνήμη δε βρίσκεται
έτσι δεν είπες;