Αν με ρωτήσεις πώς είμαι τώρα που κυρτώνω πλάτη,
πιο ήσυχη, δεν μ'ενοχλούν κλυδωνισμοί, αναταράξεις,
σα γνώρισα το νόημά τους και πώς θα συμβεί
κι ας είχα κάποτε παιδί χυμούς στα στήθια
που λαχταρούσαν να ξεχυθούν σ' ανατολή και δύση
χωρίς να ξέρω ποιός καραδοκεί
αφέθηκα, μα απ'το σκοτάδι πέρα υπάρχει μόνο η άγνοιά μας σκοτεινή
ακόμα κι οι γραμμές που αφήσαν τα πουλιά του Ελύτη
μπερδεύτηκαν τώρα έσβησαν απαλά σε μία
ο δρόμος είναι ένας όσο κι αν επιβλέπω παρακάμψεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου