οι μέρες σαν καπνός που καίει τα μάτια
το στόμα του ανέμου ψαχουλεύω
πάνω κάτω βηματίζοντας
του κόρφου η φωτιά γίνεται κομπασμός
σβησμένα αποτσίγαρα κλωτσάω σ' άγρια τσιμέντα
κι ούτε λυγάει μια χορδή ν'αγγίξω ένα μίσχο
περικυκλώστε με λοιπόν
κι εκεί στο μέσο τυφλωμένων αναγκών
συνδαιτημόνων που αλλαξοπιστούν
αδειάζω τα οχυρά της νάρκης
φορτία λαθραία, ψεύδη, λόγια απατηλά,
μαύρα πουλιά πετάχτηκε του πνεύμονα ο ζόφος
ψάχνω τον τρόπο να πηαίνω ως την άκρη
το κοφτερό το βράχι είναι μακρύ
ως να ματώνεις ιαχές λαθών
ξάφνου σ' εγκαταλείπουν τα μουράγια μ'όλα τους τα φώτα
βρέχει καρδιές ξεριζωμένα φύκια ένα σωρό
κι οι προκυμαίες ερημιά λιώνουν μέσα στο αλάτι
....κι εσύ σκιερός κάτω απ΄τη φυλλωσιά γελάς
μακριά απ΄του κόσμου το ναυάγιο
είναι δροσιά το χάδι στο πορφυρό αλώνι σα γυρνάς
ξαπλώνει δίπλα σου μια χρυσαφιά χαρά
το κύμα ανεβάζει θαλασσοπούλι χάρτινο
που σε ζυγώνει..
Τα πάντα γύρω μας ζητάνε επιτακτικά το δικό τους μερίδιο από τον χρόνο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί να μη το κάνουν και οι μέρες;
Μία απ' αυτές, έτσι όπως σαλπάριζα από κάποιο λιμάνι και στεκόμουν ακουμπισμένος ονειροπολώντας στην κουπαστή, διέκρινα κι εγώ το μουράγιο με τα φώτα του να με εγκαταλείπει...
Μέχρι που πετάχτηκα τρομαγμένος επιστρέφοντας από την ονειροπόληση και ανακτώντας την επαφή μου με το περιβάλλον αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν το μουράγιο που με εγκατέλειπε... Εγώ απομακρυνόμουν...
Και τότε ξαφνικά ένιωσα μια απερίγραπτη χαρά να με κατακλύζει...
Συλλογίστηκα την προκυμαία, έτσι έρημη, να λιώνει μέσα στο αλάτι και ανακάλυψα πόσο σπουδαίο πράγμα είναι κάθε φορά αυτή η καινούρια αναχώρηση...
Να φεύγεις! Αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης... Να φεύγεις... Δεν έχει τόση σημασία για πού... Αρκεί να φεύγεις...
Αναχωρητής! Ναι... Αυτή ήταν η σωστή λέξη... Ένας τέτοιος ήθελα να είμαι... Από τότε, κάθε φορά που φτάνω κάπου και τελειώνει η διαδρομή μου, που πάντα είναι συναρπαστική, υπάρχει κάτι ακόμα πιο δυνατό που με συνεπαίρνει και το περιμένω αδημονώντας... Η ώρα της αναχώρησης από εκεί...
Γι' αυτό κοίτα να τη χορτάσεις σχετικά σύντομα την Αγία Ελένη, μη βγάλουμε και ρίζες εδώ πέρα... χι, χι, χι... Όχι ότι σε πιέζω... Α, πα, πα, πα, πα... Εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα...
Να, είδες; Γράφεις τόσο όμορφα που κάθε φορά το γραπτό σου μου δίνει το ερέθισμα να πολυλογήσω... Όχι πως χρειάζομαι και ιδιαίτερη προσπάθεια για να το κάνω... χι, χι, χι...
Φιλί...
Ασάλευτε, μερίδιο εκείνες, μερίδιο εκείνοι, είπα να ακολουθήσω την συμβουλή σου με ιερή παρρησία και με ικανοποίηση ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα φεύγεις και να αναπαύεσαι εκεί που σ'αγκαλιάζουν γυμνό χωρίς ανταλλάγματα και όχι σε λανθάνοντα μουράγια...
Μαθαίνοντας πορευόμενοι θα λιώσουμε χορτασμένοι..
ΥΓ. Τη φάγαμε με το κουτάλι την Αγ.Ελένη- όποτε πεις βίρα τις άγκυρες!