στο άθλιο αυτό κωδωνοστάσιο
το μέταλλο έχει τόσο σκουριάσει
ούτε ένας κλυδωνισμός
ούτε ένας μακρινός απόηχος
άκαρδος χλιαρός σαν το χαμόγελο
ενός ηδυπαθούς για την απώλειά του
ούτε ένας λεκές σε ρούχο λευκό
ένας κόκκος απ'τα βότσαλα
που ξάπλωνε
ούτε ένα κοκκινάδι για τη νίκη μιας στιγμής
και την ήττα μιας άλλης
τυφλό πεδίο
δεν βρήκα πως να περνώ την απουσία
με την καρδιά δίχως εξανθήματα
το φεγγάρι γεμίζει
τα ρούχα του σκίζοντας
το μέταλλο έχει τόσο σκουριάσει
ούτε ένας κλυδωνισμός
ούτε ένας μακρινός απόηχος
άκαρδος χλιαρός σαν το χαμόγελο
ενός ηδυπαθούς για την απώλειά του
ούτε ένας λεκές σε ρούχο λευκό
ένας κόκκος απ'τα βότσαλα
που ξάπλωνε
ούτε ένα κοκκινάδι για τη νίκη μιας στιγμής
και την ήττα μιας άλλης
τυφλό πεδίο
δεν βρήκα πως να περνώ την απουσία
με την καρδιά δίχως εξανθήματα
το φεγγάρι γεμίζει
τα ρούχα του σκίζοντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου