σαν άγγελοι
μου έδειξαν οι πλάτες τους τη δύση που'ταν ακομα κίτρινο το πρόσωπο του ήλιου
Kρύφτηκε πίσω από το σύννεφο κι έγινε σκιά φωτεινή μέχρι το βύθισμα
αφήνοντας ένα μούδιασμα για τις μνήμες
Δε θα θυμάμαι τίποτε άλλο στο τέλος παρά μονάχα τα σημάδια της φύσης
σε όσα μέρη γύρισα
Οι άγγελοι μας φαίνονται πάντοτε οικείοι επειδή κουβαλάνε στα φτερά τους τα πιο ζεστά κομμάτια από τις μνήμες μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήSpartan, στο μυαλό μου, για τα χρόνια που μέχρι τώρα πέρασαν, οι παρουσίες των, ανθρώπων, έχουν φωτίσει, φωτίζουν, σβήσει και θα σβήσουν σαν άγγελοι. Οι φιγούρες τους που έρχονται, κυλούν μαζί μας, μας θυμίζουν κι ύστερα φεύγουν έτσι απλά και μας αφήνουν ηλιοβασιλέματα και ανέμους. Μία φύση έχει γίνει αυτή η ζωή τι να πω.. ;-*
ΑπάντησηΔιαγραφή