Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

απόδημα

Πως οι άνθρωποι στο τέλος φεύγουν μακριά από τους άλλους ανθρώπους
σαν άγγελοι
μου έδειξαν οι πλάτες τους τη δύση που'ταν ακομα κίτρινο το πρόσωπο του ήλιου
Kρύφτηκε πίσω από το σύννεφο κι έγινε σκιά φωτεινή μέχρι το βύθισμα
αφήνοντας ένα μούδιασμα για τις μνήμες
Δε θα θυμάμαι τίποτε άλλο στο τέλος παρά μονάχα τα σημάδια της φύσης
σε όσα μέρη γύρισα

2 σχόλια:

  1. Οι άγγελοι μας φαίνονται πάντοτε οικείοι επειδή κουβαλάνε στα φτερά τους τα πιο ζεστά κομμάτια από τις μνήμες μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Spartan, στο μυαλό μου, για τα χρόνια που μέχρι τώρα πέρασαν, οι παρουσίες των, ανθρώπων, έχουν φωτίσει, φωτίζουν, σβήσει και θα σβήσουν σαν άγγελοι. Οι φιγούρες τους που έρχονται, κυλούν μαζί μας, μας θυμίζουν κι ύστερα φεύγουν έτσι απλά και μας αφήνουν ηλιοβασιλέματα και ανέμους. Μία φύση έχει γίνει αυτή η ζωή τι να πω.. ;-*

    ΑπάντησηΔιαγραφή