Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

του τίποτα


Στο ανάμεσα φθοράς και αφθαρσίας
σκοτάδι πηχτό και χτύπος κανείς
σκόρπια λεπτά αβεβαιότητας ψυχρής
ευθανασία με γεύση πικραμύγδαλου
η ανάσα διατείνεται μικρότερη
από όσο την προσδιορίζω
η τυρρανία σε άδειους δρόμους διαλύεται
εκεί που δε χωράνε ούτ'αναπνέουν όνειρα
οπού τα ρόδα ανθίζουν μπουκέτα από αλήθειες καρφιά
η περιπλάνηση διαρκεί περισσότερο
απ'όσο την υπολογίζω
κι αυτό που ανασκευάζει τους ιστούς
το δρόμο έχασε σε άγνωστους σταθμούς

3 σχόλια:

  1. Ζωγραφική στο απόλυτο σκοτάδι θα το ονόμαζα...
    Και είναι παράξενο που όλα διακρίνονται καθαρά ακόμα και στις λεπτομέρειές τους. Θα είναι που έχεις μάθει να ζωγραφίζεις με τα μάτια τής ψυχής κι εκείνη δεν χρειάζεται φως για να μπορεί να περιγράφει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ασάλευτε, λίγο μετά που έφυγες απ΄το σκοτεινό σου δωμάτιο με το κλουβί στα χέρια, έμεινα και είδα πώς είναι να ξενυχτάω μέσα στα σημερινά μου σκοτάδια.. απελπισία, σκέτη απελπισία αδερφέ. και τα όνειρα σαν αποστειρωμένα σε σωλήνα να πνίγονται- μέχρι πού θα με πάει αυτή η αλήθεια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω μέχρι πού θα σε πάει αυτή η αλήθεια. Μη με ρωτάς για πορείες, διαδρομές και προορισμούς. Πάει καιρός που πέταξα και χάρτες και πυξίδες. Κι αφού δεν ξέρω πού θα πάω εγώ, πώς να ξέρω το δρομολόγιο και τον προορισμό τής συγκεριμένης αλήθειας σου αδερφούλα; Πάντως, νομίζω, πως καμιά αλήθεια δεν χάνει τον δρόμο της. Όσο και να αναρωτιόμαστε εμείς, οι αλήθειες μας πάντα γνωρίζουν που πρόκειται να μας πάνε...

      Διαγραφή