Μια φωνή στην στρατόσφαιρα είναι
και νομίζεις πως βγαίνει από μέσα σου;
Τι να δικαιολογήσει η Θεία Οικονομία
στην ασυγκράτητη ελπίδα που τρέφεις
για να μπεις κάτω από τη γη ξανά;
Καταπίνεις το φως και το σβήνεις ώσπου να καείς από μέσα
Τίποτα. Παίρνεις αγκαλιά μια κολώνα
και σκέφτεσαι τη μετενσάρκωσή της σε άνθρωπο.
- Μα με πήρε αγκαλιά στο όνειρο
Ήταν σούρουπο, ζεστή αγκαλιά
Η καρδιά Του χτυπούσε με ριπές
- Ναι. Και η επίδοξη φυγή της μεγάλωνε τους χτύπους...
Δεν ξέρω γιατί διάβαζοντας αυτό που έγραψες χαράχτηκε στα χείλη μου ένα χαμόγελο... Λίγο πικρόχολο, λίγο συγκαταβατικό... δεν ξέρω ακριβώς πώς να το περιγράψω... Αλλά το... αδίκημα ήταν στιγμιαίο... και το χαμόγελο επίσης... έτσι όπως ήρθε, έτσι και έφυγε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι, αυτό που έχει αξία τελικά, δεν είναι πώς ερμηνεύει ο καθένας εκείνο που γράφουμε, αλλά αν τα καταφέρνει να του προκαλεί συναισθήματα... και το δικό σου κείμενο τα καταφέρνει καλά...
Spartan, σ'ευχαριστώ. Έτσι μου βγαίνει κι εμένα. Από τη μία χαμόγελο και από την άλλη κατήφεια και συνεχίζουμε. Στην όποια επικοινωνία μου με άνθρωπο, αυτό που αντιλαμβάνομαι από εκείνον είναι ένα κράμα της πραγματικότητας που μου παρουσιάζει, του ενστίκτου μου που λέει τα δικά του και των βραδινών μου ονειρεμάτων αν έχω. Και στο τέλος το πιο αληθινό από όλα αποδεικνύεται το τελευταίο :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις ένα ιδιαίτερο τρόπο, να γράφεις. Μου αρέσει. Διαβάζω τα ποιήματα σου με προσοχή, σα να τα βλέπω. Να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλως σε βρηκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγω διαβαζω με προσοχη τα ποιηματα σου εδω και ωρα που σε ανακαλυψα.Χρειαζομαι ησυχια να σε διαβασω γιατι χρησιμοποιεις πολλα νοηματα σε καθε σου φραση!
Ανακαλυπτω μια ανεπτυγμενη συναισθηματικη νοημοσυνη που συνανταει την δικη μου...
Καλώς ήρθατε Γεράσιμε και Vailie. Να είστε καλά. Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω ποιά είμαι και πού με βγάζω :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή