κάτω από τον ουρανό

Πυρπολημένοι οι πιο πολλοί, φρενήρεις,
τις ειδήσεις για την πονεμένη γη απαρνιόμαστε
Ο τόπος γέμισε φονιάδες και πατρίκιους
που θάβουν τις πηγές της γνώσης
Δεν έχει ύλη το κρεβάτι μου πάνω στα στάχυα
κάτω από το λιοπύρι,
το βράδυ καίει και το φεγγάρι
Δεν είναι ανάγκη να έχεις φαγί
αφού όλα γύρω πείνα σημαίνουν
κι αφού τα χείλη στέγνωσαν απ΄την καρδιά τους

poisson rouge

τα μέλη δεν έχουν άνωση
απ΄τα πλευρά ως την ουρά
ατσάλινο καρφί περνάει
στο βυθό ψάχνοντας με καρδιά μισή
διάφανο μπλε μετέωρο χάδι
γεμίζει με τρύπες το σκοτάδι
και το κορμί που δεν πήρε απόκριση καμιά

η γη ανθίζει εκεί που θέλει

Σα να σε πήρε η μοίρα αγκαλιά
το καλοκαίρι αυτό που σ'έδιωχνε ο τόπος σου 
Κι αφέθηκες κορμί της ερημιάς,
κλωνάρι που λυγίζει
ρεύμα να του ζητάς,
του ονείρου που έπεσε μπροστά και χάιδευε τα πόδια σου..

ανάγκη

Λαχτάρησα και πέταξα λιποψυχιάς φτερά
Άγιε Φραγκίσκε του φτωχού λησμονημένου Φάρου

Το κώνειο ήπια 
Να' ρθω να σε βρω

Της ευφροσύνης ήταν φαρμακερό το ακόντιο

Και του έρωτα ο υπαινιγμός

Πνιγμός από τα βάθη

Δεν παίρνει άλλα λάθη ετούτος ο καιρός

Δεν έμεινε η αντοχή
Δε μου΄πιασε το χέρι
στα μάτια μου έστησε καρτέρι ο λόγος ο μισός.-

το φιλί

Στα σύνορα της πλάνης κυβερνάς
και τρέμουνε τα σωθικά σου
Προτού η σπίθα του που καίει να σου δοθεί
Στο όνειρο μεταλαμβάνει μόνο η σκιά σου
Δε θα το λάβεις το φιλί γιατί εκείνο σ'άλλη χώρα κατοκεί
Μονάχα αν το ονειρευτείς τα χάδια σου δε θα πετάξεις
Ξανά. Όμοια κάθε μέρα
Μ'ένα κομμένο γάντι από παλιά δαντέλα καταφέρνω να πετώ
Στων δέντρων τις κορφές είναι η ισορροπία μαγική
Της νύχτας το κλειδί κρατώ μα όχι το φιλί του έρωτά σου
Ψυχρά τα μάτια
Φόνισσες οι ομορφιές
κι η μαχαιριά δικιά σου.