που ξεσηκώνει το κύμα
βαθύ μπλε ερχόμενο
να καταπιεί αφρίζοντας τα λάφυρα
δίχως να ανταλλάξει τα υπάρχοντά του
επέζησα μέχρι το τέλος
του ήλιου υπηρέτης
από την αρχή τους, των ονείρων
κι αυτό ήταν ΖΩΗ
Ύστερα βγήκα σ' ένα τόπο ξερό
πού'μοιαζε πιο πολύ σε θέλω
να με κρατήσει η ανάγκη της ανάσας
μέτρημα τέλμα δίχως αύριο
