forget you not

όταν αρχίζει να χτυπάει η φλέβα
με λιβανίζεις μια σκόνη που λάμπει
κι ερχόμαστε αγκαλιασμένοι
σ'ένα βαθύ μπλε αβύσσου κυματίζοντας
στα υψίπεδα των ποδιών μας
μ'ολα τα φτερά ελπίζοντας
πως τώρα αραχνοϋφαίνονται οι πρώτες μνήμες
τόσο τυφλωμένη κρατιέμαι από τους ψίθυρους
πως θα μου δείξεις τα σήματα
τόσο που ακόμα δεν σταματώ να κυνηγώ
ότι σημαδεύεται με φως
κι ύστερα όλα σβήνουν πάλι σε μια κοιλάδα επίπεδη
πόση γαλήνη πρέπει να καταπιώ
για να αντέχω να χωρώ ανάμεσα στις λεγεώνες
των άκαρπων πραγμάτων
σαν σάτυρος που χαίρεται αλλά το θησαυρό του δεν ζυγώνει

φλοιός

Ερημωμένος, ξέσκεπος φάνηκε ο πόνος,
βουβή ακολούθησε η συνουσία με το βιος του.
Κείνος αφέντης μέσα του, ανηφόριζε βουνά,
γέμιζαν μάτια όλο λαχτάρα το στήθος και η πλάτη,
κελαρυστά ποτάμια ο οδυρμός του,
πράσινα μίλια σκεπασμένα άνθη,
πίσω απ΄το έρμα κόκκινη φλόγα ξαγρυπνά
κι απόκρημνα μια θάλασσα βαθιά πελασγική
στο γκρέμισμα ενδεχόμενό του,
κεντάται δίχως αίμα,
κι ανάθεμα δεν έχει κορυφή, ούτε βυθό, μονάχα ευχή,
ο δρόμος φιδωτός
κι ο χαλασμός σέρνει ουρά τα πάθη,
ένα ξημέρωμα που έφτανε μαβιά μια γεύση
από σταγόνα εκλιπόντων των σωμάτων,
οράματα αδικοχαμένα αστραφτερά,
ορίζοντα πότε θα επιστρέψεις τη γαλάζια σου καμπή
ποιό νόμισμα χρυσό αντάξιο θα σταθεί στο στόμα
του έρωτά του