κύκλωμα

τι κοιτάς που ούτε εσύ δεν έχεις σαν εγώ
κι απ'το παράθυρό σου κρεμάς τους περσινούς ασφόνδυλους
κοιτώ  που εγώ δεν έχω σαν εσύ τους κόνδυλους που ψάχνεις
σε μια ποντικοπαγίδα γυροφέρνουμε μειδίαμα απόγνωσης
ηλεκτρικά σημειώματα μας άφησε η κάθε πέρυσι Ανάσταση
κι οι τοίχοι δεν κρατάνε άλλο την προδοσία
που μας κατάφεραν οι επωδοί των πουλημένων
στο ποτάμι οι επιπλέοντες νεκροί είναι το θέαμα

lamb

δεν μπόρεσες να περιζωθείς μια φωτιά να καίει
νωρίτερα από τη μελανιά.
Κοίτα. μετριώνται στα δάχτυλα οι αμάραντοι μίσχοι της χαράς
κι η διαφάνειά μας μηδαμινή να μας διαπεράσουν
Θα είχαμε μέρες Εδέμ μακρόσυρτες,
λύπες λιγότερο θανατερές
και αντιύλη να διαδραματιζόμαστε στον ουρανό
αν δε γινόταν άνοιξη φονεύουσα

κυνηγός

Σκοτάδια αιμοδιψούν μιαν άνοιξη που βάναυσα ερωτοτροπεί τον πιο αντρειωμένο
Αυτός έξω απ'το κύκλο του ήλιου κοιτά και βολοδέρνει μία οριστική βίου απόξεση
Δεν φτάνουν πια οι λιτανείες να ξορκίσουν τις τρύπες της φτώχειας
Αδειάζουμε με αφόρητους ήχους κι οι πόθοι απάνθρωπα σφίγγουν
τα στήθη μας καμωμένα από αλάτι
μαρμαρωμένε βασιλιά

το μήλο

Στο σκοτάδι γηράσκων και σκυφτός όλη νύχτα στο τραπέζι
Περπατά με το νου μονοπάτια της νιότης και του μέλιτος
Στα ξέφωτα την οδηγεί ξανά, τσακίζονται μαζί στους γκρεμούς
Με τα μάτια γεμάτα το Χάρο την ανάσα  του σιωπά,
τη φωνή της ν' ακούσει να παίζει
Με το χέρι το μαχαίρι ακουμπά και το μήλο αφυδατώνει στο άλλο
"Κι επιπλέον νομίζω ότι η Καρχηδόνα πρέπει να πέσει"
την ακούει να λέει τον καημό της πνιγμένη
και πως δε γίνεται πια το μήλο να του καθαρίζει και να τον κερνά
"Τέκνο μου μονάκριβο, ο μονάχος σκαρώνει ένα τέλος μονάχος"
φωνάζει στη μάνα που μαζί με το γιο τους τώρα λειώνει από κάτω

ανευτύχημα

Στη βαρκούλα πεσμένο κεραυνόπληκτο βήμα
βρέχομαι έρωτα νέκταρ νεκρό στο μέτωπο
θρηνώντας που άλλοτε στο στήθος μου τα ψέμματά του γιόρταζα
και τώρα ακάνθινος με μπουμπούκια σαρκοβόρα, καρπούς πειρασμικούς μ'αρπάζει
Τώρα που η μέρα ταξιδεύει βλασταίνοντας ρίζα στο αχανές ανθρώπινου βυθού
προβάλλοντας ειδήσεις με αποτρόπαιες πράξεις,
τρυπώντας με πιότερους δαίμονες παρά αγγέλους οιωνούς.

λιακωτό

ξεχείλιζαν κρασί και γέλια
μιλούσαν με τα μάτια τους οι φίλοι
λευκοί και κόκκινοι δράκοι
ο χρόνος έμενε φυλακισμένος στο απόλυτο κλάσμα του,
να τρέξει πιο μπροστά,
μηδέν- κι ολότελα να μείνεις,
θα φύγεις στο ένα,
μικρή απόμακρη η άβυσσος
κι εγώ δεν έπαψα να υπάρχω

ίνα

Το φίλντισι ξεθώριασε μέσα στη τόση ρέμβη
Ζώνεται ίντριγκα η λησμονιά το νύχι του θανάτου
Λεπτή ιριδίζουσα γραμμή κοιτώ το θήραμά σου
Τα χαρακώματα μένουν κρυφά, βαθαίνουν τα αυλάκια
Από τη γη στον ουρανό πάλι στη γη,
του ρόδου ένας κύκλος
Ο λώρος με την άνοιξη κρεμά τον έρωτά του

άπνοια

 Όπως θα φεύγεις εγώ θα κοιτώ απ'τον ορίζοντα αντίθετα
μη δε φανείς ξανά
κι εσύ εκεί που θα πας φοβάσαι
μη δεν κάνεις τίποτα
Όσα καράβια και να μας χαρίσουν εμείς θα μένουμε αταξίδευτοι
Ριγμένος ο ωκεανός μπροστά σε σκαριά απελπισμένα 
μη δε βγάλουν τα βρεχάμενα μακριά από το μουράγιο
 
Κάθε ξεκίνημα της άνοιξης ένα νέο μηδέν
κάθε μηδέν ένα νέο σκίρτημα μη δε δούμε άνοιξη...

συνουσία μυστική

Tης φτώχειας απεκδύεσαι τα ρούχα
την ώρα που υποδόρροια γκρεμίζεται
και φτιάχνεται των προπατόρων κόσμος αλλεπάλληλα,
βαθύπλουτος ο εαυτός, πατάς στο θίασο της μοίρας
δίχως φτιασίδια που ύλες χαιδεύονται,   
πιο γυμνός να έρχεσαι στον κήπο της αγνής σου δράσης,
όσο ανθός που πρωταντίκρυσε ουρανό
Αλλάζεις