Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

miracoli


μην κοιτάς που ανθίσανε τα ρόδα κι οι λεβάντες
είναι πάντα πιο μπροστά η άνοιξη
απ'το γίγνεσθαι
κι εγώ κοιτάζω το μεγάλο κήπο
νομίζοντας φθάνω μαζί σου κοντά καλοκαίρι
κρατιέμαι κορμί
δραπέτης να φύγω σ' ένα αστέρι
λησμονημένη να'ναι τότε η φυλακή μου
ξενύχτησα ανόρεχτα άνεμε
πίνοντας νέκταρ από άγια στόματα
κι απομένει να ρίξω πίσω τα ονόματά μου
άννα, λάγνα, ου πορεύεσαι
στο γεφύρι που χτίζεται ίντσα μισή
στο βράδυ που στην άκρη του πατάς
φόβος δεν είναι μα ούτε είναι φως


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου